Znany z wielu pirackich nagrań, lecz nigdy nie wydany nawet w rozsądnej jakości koncert - jeden z kilku, które Fripp i Eno zagrali w 1975r. - z automatu określany jest jako "legendarny". Słuchając tego materiału w odnowionej wersji łatwo zrozumieć, dlaczego dziś budzi tak wielkie uznanie i być może dlaczego koncerty budziły wtedy aż tak wielkie oburzenie. Próżno w nich było szukać przebojów Roxy Music i riffów King Crimson; dwaj muzycy siedzieli prawie w ciemności z magnetofonem szpulowym i improwizowali na tle nagranych wcześniej taśm i puszczanego na ekranie filmu. Wystarczy zastąpić magnetofon kilkoma laptopami/ iPadami/sequencerami i otrzymamy podstawę wielu współczesnych koncertów od elektroniki po hip-hop. Trzydzieści lat temu publiczność reagowała buczeniem, wychodziła z sali i nie bardzo potrafiła się w tym odnaleźć.

Trasa z 1975r. była punktem zwrotnym dla obu muzyków, którzy mieli wejść na nową drogę zarówno zawodową, jak i osobistą: Eno jako pionier muzyki ambient, a Fripp miał się ponownie stać "małą, przenośną, inteligentną jednostką". Dla każdego fana "No Pussyfooting" czy "Evening Star" to niezwykle ważne nagrania, tym bardziej, że Alex Mundy z DGM wykonał ogromną pracę, by wyizolować, oczyścić i dopasować elementy koncertu do studyjnych loopów i stworzyć ostateczną wersję nagrań.

Na CD1 i CD2 znalazł się pełny zapis koncertu z oryginalnymi studyjnymi loopami, które wykorzystano na scenie. CD3 to loopy bez żadnych dogrywek. Zamieszczono tam także odwrócony loop do "Wind on Water", który wykorzystano na albumie "Evening Star" oraz "Later On" wybrany z "No Pussyfooting", który znalazł się na stronie B pierwszego solowego singla Briana Eno "Seven Deadly Finns".