Czwarty album w sześcioletniej karierze The Hold Steady, którego brytyjski "The Guardian" nazwał "najbardziej drapieżnym, zabawnym, narkotycznym i wizjonerskim zespołem amerykańskim XXI wieku".

Niekoniecznie "The Guardian" uległ jakiejś niewczesnej egzaltacji, bo o The Hold Steady - a zwłaszcza od ukazania się przełomowego w ich karierze albumu "Boys And Girls In America" (2006) - mówi się rzeczywiście wiele, z entuzjazmem i w samych superlatywach jako o nowej wielkiej nadziei amerykańskiego rocka. Lidera zespołu i autora tekstów Craiga Finna porównuje się tak do Bruce'a Springsteena, jak i nazywa rock'n'rollowym odpowiednikiem Charlesa Bukowskiego. Jego bezkompromisowe opisy życia rozmaitych młodych nieudaczników, wykolejeńców i zagubionych z amerykańskiego środkowego zachodu tchną czystą poezją i autentycznością oraz wiernością amerykańskiej tradycji narracyjnego rocka, do jakiej zaliczyć można tak Boba Dylana i wspomnianego Springsteena, jak i starszych krajan The Hold Steady z Minneapolis, Hüsker Dü i The Replacements. Czwarty album grupy założonej w 2002 roku przez 30-letniego Finna i gitarzystę Tada Kublera (składu dopełnili perkusista Bobby Drake, basista Gavin Polivka i klawiszowiec Franz Nicolay) nosi znaczący tytuł "Stay Positive". Zgodnie z nim faktycznie nie ma tu tak wiele mroku i pesymizmu, jak na wcześniejszych trzech płytach, choć przeczyć temu może bodaj najczarniejsza w całym repertuarze zespołu, dramatyczna ballada "One For The Cutters" o betroskiej, żądnej mocnych wrażeń dziewczynie, która przypadkowo zostaje uwikłana we współudział w morderstwie. Jednak ogólnie na "Stay Positive" więcej jest optymizmu, a i brzmienie całości jest trochę jaśniejsze, uporządkowane, pozbawione dawnych garażowo-barowych naleciałości i zdecydowanie ewoluujące w stronę rockowego mainstreamu i dużych hal koncertowych - takich, w jakich koncertuje tak Springsteen, jak i U2. The Hold Steady mają wszelkie atuty, by dołączyć do koncertowej elity, wystarczy przesłuchać ich nową płytę, by się o tym przekonać.