To już piąty album tego wykonawcy, który postanowił na dobre rozstać się z wizerunkiem ekscentrycznego acid-folkowego trubadura i zaprezentować nowe oblicze dojrzałego pieśniarza-autora. Kluczowym źródłem inspiracji dla Banharta-twórcy było zerwanie z dziewczyną, którą była Bianca Casady z grupy CocoRosie. Stąd zapewne ten ton melancholii oraz poczucie straty i osamotnienia, jakie przebijają z większości tekstów. Osobiste przeżycia wyzwoliły jednak w Banharcie niesłychaną zachłanność na asymilację różnych stylistyk. Tak jakby na ten punkt zwrotny w swym życiu chciał on spojrzeć - niczym wytrawny badacz ludzkich przypadków - z możliwie wielu muzycznych kątów widzenia. W efekcie, zamiast spodziewanego, pisanego na jedną smętną nutę użalania się nad swym losem, złym światem i przewrotnością niedobrych dziewczyn, mamy tu ogromnie zróżnicowaną repertuarowo płytę, na której obok kilku pięknych, nastrojowych ballad ("Seaside", "Freely", "I Remember"), zaznacza się również wpływ gospels i bluesa ("Saved"), muzyki lat 50. ("So Long Old Bean", "Shabop Shalom"), muzyki latynoamerykańskiej spod znaku Caetano Veloso ("Cristobal" zaśpiewany w duecie z aktorem Gaelem Garcią Bernalem, "Samba Vexillographica"), a nawet soulu ("Lover") i reggae ("The Other Woman"). Oczywiście, wszystkie te poetyki Banhart adaptuje z charakterystyczną dla niego ekscentrycznością, co nadaje im niepowtarzalny, nieco niesamowity rys. Szczytowym osiągnięciem Banharta na tej płycie - a może nawet w całej jego dotychczasowej karierze - jest ośmiominutowy utwór "Seahorse", który jednocześnie kojarzy się z walczykiem "Golden Brown" The Stranglers, jak i z psychodelicznym rockiem The Doors i Jefferson Airplane. Całość zamyka poruszający duet z pieśniarką Vashti Bunyan ("My Dearest Friend"), od której wszystko się zaczęło. Przed laty zachęcony jej przykładem Banhart wziął do ręki gitarę i zaczął śpiewać.