Drugi album zespołu z nowojorskiego Brooklynu powstał już po odejściu Tyondaia Braxtona, co jednak nie wpłynęło na klimat tej niepowtarzalnej muzyki. W nagraniu 12 kompozycji zamieszczonych na płycie gościnnie wzięli udział Gary Numan, Kazu Makino i Yamantaka Eye.

Battles stworzyli gitarzysta i klawiszowiec Ian Williams z Don Caballero i Storm & Stress, perkusista John Stanier z Helmetu i Tomahawk, gitarzysta David Konopka z Lynx oraz młody muzyk awangardowy Tyondai Braxton, dotąd w pojedynkę eksperymentujący z rockiem, jazzem i elektroniką. Przedsmak tego, do czego są te indywidualności zdolne, gdy zamkną się razem w studiu, przyniosły EP-ki "C", "Tras/Fantasy" i "B". Jednak dopiero album "Mirrored" w pełni odzwierciedlił ich możliwości w zakresie - jak to ktoś określił - matematycznego projektowania muzyki, która odwołuje się do harmolodycznej koncepcji Ornette'a Colemana, ale w wersji zmodyfikowanej przez Jamesa "Blood" Ulmera, receptury Roberta Frippa zawartej w programie "frippertronics", minimalizmu Philipa Glassa, jazz-rockowego gitarowego strukturalizmu kojarzonego z Johnem McLaughlinem z okresu Mahavishnu Orchestra oraz potraktowanej nieco pastiszowo prog-rockowej słabości do wprowadzania do faktury utworów rockowych elementów muzyki poważnej i współczesnej. Jakby to nie brzmiało mądrze, muzykologicznie i akademicko, sama muzyka Battles jest zaskakująco komunikatywna, oryginalna i porywająca swą witalnością i humorem, choć raczej adresowana do bardziej wymagających słuchaczy - takich, którzy lubili bardziej eksperymentalne nagrania Pere Ubu, chętnie słuchają postrockowej muzyki z chicagowskiego kręgu Tortoise, ale też z przyjemnością sięgają po płyty Tool.