Słowo legenda jest nieco nadużywane w naszych prozaicznych czasach. W wypadku południowo afrykańskiego pianisty Abdullaha Ibrahima nie ma wątpliwości że znajduje ono właściwy kontekst. To wielki człowiek, który nic nie stracił ze swej wyrazistości: nie tylko snuje opowieści własną muzyką – sam jest ucieleśnieniem historii.

Formacja Ekaya to jeden z jego długodystansowych projektów. Ekaya oznacza ojczyznę lub rodzinne miasto. W 1983 roku zespół rozpoczął od wykonywania południowo afrykańskiej muzyki ludowej, przenosząc jej hymniczną magię w sferę jazzowej instrumentacji. Pierwszy album tej formacji został zatytułowany po prostu "Ekaya". Saksofoniści Carlos Ward, Ricky Ford i Charles Davis weszli w skład tej formacji. Nagrany w tym samym składzie album "Water From An Ancient Well" ujrzał światło dzienne dwa lata później. Skład zespołu Ekaya zmienił się zupełnie w stosunku do debiutanckiego, duch pozostał ten sam. Ekaya stała się swego rodzaju instytucją – jest centrum uniwersalnej symboliki: niezależnie dokąd się wybierzesz, zostaniesz w domu.

Cleave Guyton (saksofon altowy, flet), Keith Loftis (saksofon tenorowy), Jason Marshall (saksofon barytonowy), Andrae Murchinson (puzon) wybrzmiewają w pełnej harmonii z perkusistą Georgem Grayem, basistą Beldenem Bullock’iem i charakterystycznym hymnicznym brzmieniem fortepianu Ibrahim'a, tworząc wielogłosowy chór. Utwory autorskie kompozycje stworzone w trakcie istnienia formacji Ekaya. Duch pozostał nie zmieniony, zmieniło się natomiast podejście. Przeszłość i przyszłość splata teraźniejszość Ibrahima. Hasło "Back to the Future" nie jest dla niego modnym sloganem, stanowi natomiast podstawę rytualnych korzeni jego muzyki. W rezultacie kompilacja utworów umieszczonych na płycie (niektóre z nich mają 25 lat) nie ma nic wspólnego z rewizjonizmem, melancholią czy megalomanią, które tak często towarzyszą produkcjom płytowym wiekowych jazzowych herosów. Cytując Ibrahima: "Nowa Ekaya stwarza unikalną okazję do zakwestionowania naszej przeszłości, by zaplanować przyszłość”. Ekaya 2010 to muzyka dużo bardziej ekonomiczna w środkach wyrazu, bardziej minimalistyczna od poprzednich wydawnictw grupy. Abdullah Ibrahim adresuje ją do młodszych słuchaczy, którzy nie byli odbiorcami jego muzyki w roku 1985. Dla nich apartheid to okrutny fragment minionej rzeczywistości, którą to udało się zmienić.