Słuchanie debiutanckiego albumu The Felice Brothers to jak podróż w czasie do wczesnych, balladowych nagrań Boba Dylana czy muzyki współpracującego z nim na początku kariery zespołu The Band. Ale nie tylko.

Słusznie wszyscy wskazują na wyraźny związek muzyki The Felice Brothers z nagraniami Dylana i The Band z Big Pink. Jednak tych trzech (z siedmiu) braci Felice - Simone, Ian i James - których poligonem były nowojorskie aleje, skwery i deptaki na brzegu rzeki Hudson, w sposób niezwykle sugestywny przywołuje tradycje wcześniejszej muzyki folk, z której także i Dylan przed 40 laty czerpał pełnymi garściami - takiej jaka kojarzy się z górami Catskills, Leadbellym, Woody Guthrie'em, Ramblin' Jackiem Elliottem czy miejską tradycją spod znaku Pete'a Seegera. Bracia Felice czasami do swej muzyki wtrącają elementy muzyki kościelnej ("Christmas Song"), jednak szczególnie ujmujące jest to, że często w swych doprawdy świetnych utworach brzmią oni jak autentyczne wiejskie "prawdziwki" ze starych nagrań dokonywanych w latach 30. i 40. przez niestrudzonego Alana Lomaxa, na których uczyli się folkowcy z lat 60., duetu Simon and Garfunkel nie wykluczając, o czym przypomina choćby utwór "Mercy". Ten album to niezbędnik w płytotece każdego miłośnika współczesnego folku.