Kolejna płyta najważniejszej niemieckiej grupy nowej elektroniki!

To brzmienie, nie piosenka. Przynajmniej na początku. Wtedy Ronald Lippok i Bernd Jestram siedząc w swoim berlińskim studio kręcą gałkami, naciskają przyciski, przesuwają suwaki. Aż znajdą "to" brzmienie, aż "to" brzmienie ich znajdzie. Rytm, melodia, szmer, a po tym powoli piszą całą piosenkę. Na "Spider Smile" ci dwaj głęboko zakorzenieni w historii i teraźniejszości muzycznego undergroundu Berlina artyści znaleźli, podobnie jak na ich poprzednim albumie "The Needle Was Travelling" zadziwiająco zdecydowanie popowe piosenki. Choć te piosenki pełne są nawiązań, a czasami nawet cytatów, to każdy ze słuchających odnajdzie w nich swe własne, osobiste historie i skojarzenia. Jak sam mówi Ronald, nawet teksty ich utworów są raczej rodzajem kolaży, zorientowanych na otwarte umysły słuchaczy.

Wsłuchując się w tę płytę można odnieść wrażenie, że wiodącym jej motywem jest Ameryka, jej poezja, wyobrażenia o niej i skojarzenia.

Ulubionym instrumentem Ronalda i Bernda jest nadal ich studio, możliwość dowolnego przekształcania i modulowania dźwięków, fraz, melodii. Ale na "Spider Smile" pojawiają się także instrumenty analogowe, nagrywane tradycyjnie przez mikrofon. Na przykład ustna harmonijka, dzięki której utwór "Witchpark" wibruje niesamowitym bluesem, by potem przejść w mroczne dubowe pejzaże: lasy na bagnach i aligatory.

Na płycie znalazł się także niesamowity cover jednej z ulubionych grup muzyków Tarwater z lat 80. "sweethome under white clouds" autorstwa Virgin Prunes.

"Spider Smile" to, jak sam tytuł mówi, płyta zarówno mroczna jak i powodująca uśmiech. Ma w sobie drgania i przesłanie powodujące ciarki na plecach a jednocześnie wywołujące spokojne, głębokie odprężenie. Paradoks, który wydaje się nierealny, jednak w przypadku Tarwater chyba nic nie jest niemożliwe.