Imię i nazwisko debiutującego albumem "Ash Wednesday" Elvisa Perkinsa może wydawać się pseudonimem kogoś, kto nawiązując do Elvisa Presleya i Carla Perkinsa (oraz legendarnej wytwórni Sun Records z połowy lat 50.), w taki sposób pragnie uhonorować swoje muzyczne korzenie. W rzeczywistości jednak to jest imię i nazwisko jak najbardziej autentyczne. Elvis Perkins jest synem zmarłego w 1992 roku aktora Anthony'ego Perkinsa, któremu nieśmiertelną sławę przyniosła rola Normana Batesa w klasycznym psychothrillerze "Psychoza" Alfreda Hitchcocka oraz aktorki i fotografki Berry Berenson. A że oboje rodzice kochali Króla Rock And Rolla, w końcu byli z tego samego pokolenia, no to jakoś tak wyszło.

Elvis Perkins nie ma jednak nic wspólnego z muzyką rockabilly z lat 50. Jeśli gdzieś szukać jego muzycznych korzeni, to już raczej w pełnych smutku balladach Nicka Drake'a, w Vanie Morrisonie z okresu "Astral Weeks", ale też Rufusa Wainwrighta, by być bliżej już nam współczesnych poetów-pieśniarzy. Album "Ash Wednesday" w całości jest wynikiem dwóch osobistych tragedii. Pierwszą była śmierć ojca na zapalenie płuc, będące efektem AIDS, drugą śmierć jego matki podczas ataku terrorystycznego na World Trade Center 11 września 2001 roku. Może właśnie dlatego ta płyta - muzycznie odwołująca się do folku, jazzu, a i trochę rocka - tak silnie osadzona jest w symbolice chrześcijańskiej środy popielcowej jako czasu refleksji i pokuty, która trwa przez cały czterdziestodniowy post, porzedzający Wielkanoc. U Perkinsa ten okres pokuty kończy się jednak na Wielkim Piątku. Taki też tytuł nosi piękny song kończący ten pełen zadumy album.