W odróżnieniu od wszystkich wcześniejszych dokonań Bretta Andersona - w grupach Suede czy The Tears - jego pierwszy album solowy wręcz szokuje szczerością i poraża intensywną aż do bólu emocjonalnością. W 11 balladowych utworach 39-letni dziś Anderson zrzuca maskę rockowej gwiazdy, na widok której przed 15 laty mdlały tłumy nastolatek i definitywnie rozstaje się ze światem rockandrollowych ekscesów.

Album "Brett Anderson" to efektowny powrót zaginionego syna marnotrawnego britpopu do rzeczywistości, gdzie jego rówieśnicy, Jarvis Cocker, Damon Albarn czy bracia Gallagherowie zdążyli już stać się postaciami pomnikowymi, niemal rockowymi instytucjami. Pierwszą próbą takiego powrotu po rozpadzie Suede był pieczętujący pojednanie między nim a gitarzystą Bernardem Butlerem (który opuścił Suede w 1994 r.) album "Here Come The Tears" nagrany pod szyldem The Tears w 2005 roku. Jednak wtedy wszyscy zaabsorbowani byli raczej owym sensacyjnym pojednaniem obu zwaśnionych od lat gwiazd niż samą muzyką. To zmobilizowało Andersona do przyspieszenia pracy nad całkiem nowym repertuarem, pod którym już on sam mógłby się podpisać i przedstawić publiczności bez całej tej medialnej gorączki. Na klimat nowych utworów miała ogromny wpływ śmierć jego ojca. Stąd bierze się ucieczka wokalisty od dawnych, wywołujących skojarzenia z Davidem Bowiem, Bryanem Ferrym czy Morrisseyem rockowych póz i teatralnych gestów w sferę muzyki i tekstów właśnie bezwstydnie kameralnych, podkreślonych orkiestrowymi aranżacjami, przesyconych smutkiem i pełnych refleksji o przemijalności związków między ludźmi, miłości i śmierci, ale też o rozbuchanym, ubezwłasnowolniającym człowieka konsumeryzmie ("The More We Possess The Less We Own Of Ourselves"). Lekkim przypomnieniem dawnego Andersona mogą być gitarowe ballady "Dust And Rain" i "Intimacy", jednak album "Brett Anderson" w całej swej rozciągłości nie pozostawia cienia wątpliwości, że jest zupełnie nowym otwarciem w karierze owego jednego z najciekawszych brytyjskich wokalistów.