Drugi solowy album bezkompromisowej byłej wokalistki rewolucyjnej brytyjskiej grupy Skunk Anansie jest – z tytułu – pamfletem na współczesne, zorientowane na pieniądze społeczeństwo, zmuszone do napędzania się różnymi chemicznymi środkami (od Prozacu po Ecstasy), by nie wypaść z wyścigu szczurów. Muzycznie natomiast, to ambitna i udana próba przerzucenia mostu między soulem (lecz bardziej szorstkim, kompletnie odartym z typowej dziś dla tego gatunku studyjnej obróbki) a rockiem.

     Zaangażowanie producenta The Strokes, Gordona Raphaela, pozwoliło Skin uporządkować jej ambicje stworzenia spójnego, a jednocześnie różnorodnego albumu, co nie do końca powiodło się na jej pierwszej – fascynującej, choć nie wolnej od skaz płycie "Fleshwounds". Tu łączy się bezbłędnie jakby trochę nostalgii za czasami dominacji osławionych Riot Grrrrls! z przełomu lat 80. i 90. ("Alone In My Room", "She's On"), coś co może skojarzyć się z Annie Lennox w jej najlepszych momentach, lecz podanych bardziej na surowo ("Just Let The Sun"), jakaś szczypta Alicii Keys ("Nothing But") ale i też PJ Harvey ("Movin'"), no i nowy rock, jaki dziś utożsamiamy z Franzem Ferdinandem i Bloc Party ("Take Me On", "Fooling Yourself"). W przeciwieństwie do swoich ciemnoskórych koleżanek, Skin nie dała się zagonić do Rhythm & Bluesowego getta - najpierw wybierając bardziej wyboistą karierę wokalistki Skunk Anansie, a teraz kontynuując ją już na własny rachunek.