Jay Haze jest prześmiewcą, clownem z klasą, czarodziejem, zapalonym DJem i producentem. A przede wszystkim dokładnym obserwatorem, jak gąbka pochłania wszystko, co w danej chwili wydaje się go interesować. W ten sposób wpada w te swoje "czary", zanurza się głęboko w tajemnice dmuchania szkła, ale jednak nadal poszukuje. Ale właściwie czego?

Wychował się w najbardziej zagrożonym toksycznie rejonie Pennsylwanii, co spowodowało przewlekłą chorobę dróg oddechowych, która na całe życie przywiązała go do lekarstw. Żył jako bezdomny w San Francisco i musiał patrzyć jak jego przyjaciele żyją z dnia na dzień i powoli umierają...

Ale udało mu się uciec z tej beznadziei i w poszukiwaniu nowego życia wyjechał do Europy, najpierw do Amsterdamu, pozornie najbardziej liberalnego miasta w Europie. Holenderski rząd odmówił mu jednak prawa pobytu, Jay Haze przeniósł się więc do największej kulturalnej wieży Babel współczesności: Berlina, gdzie pozostał do dziś.

Pierwsze nagrania wydał sam, w swoim własnym labelu Tunning Spork, w Berlinie zaczął grać jako DJ, założył kolejne małe labele: Contextterrior, Textone, Tuning Spork i Future Dub, które szybko zyskały status kultowych na scenie klubowej. Jay Haze został też wziętym producentem, nagrywał min. z Villalobos i Robag Wruhme...

Całkiem spontanicznie Haze zaczął pracować z muzyką daleką od klubowej i odkrył swój własny głos, "Easy Life" to niemal dana samemu sobie obietnica nie popadania w depresję i odcięcia się od przeszłości.

"Love For A Strange World"("and everything inside of it" Haze 2005) już ukazuje tematykę albumu, zaczyna się utworem "The Troubles I've Seen", który jest wszystkim, tylko nie serdecznym zaproszeniem... Zredukowany, ciężki i mroczny. Haze niemal charcząco wypluwa słowa i daje wyraźnie do zrozumienia, że chodzi to o naprawdę osobiste przeżycia.

Następujące po tym "Easy Life" i "Appreciate" z gościnnymi wokalami D:extera, to muzyczne podziękowania Jaya dla Berlina i przyjaciół, których tam zdobył.

Muzycznie Haze porusza się na przecięciu redukcji i minimalizmu a la Villalobos, Hawtin, Wruhme, a cyfrowym funkiem tak sympatycznych jego kolegów jak Vogel czy Lidell.

Nie jest to album, który ma ciepło otoczyć słuchacza, by szeptać mu słodko do ucha, jest raczej osobistym manifestem ubranym w elektroniczną muzykę, który nie mówi przez teksty, ale atmosferyczną muzyką wyraża całe zepsucie naszego świata i chorobę ludzkości.

Masteringiem albumu zajął się Stefan Bethke (Scape, Pole). W procesie analogowym produkcja Jaya została przegrana na taśmę 1/2 cala, co nadało jej więcej pełnego, ciepłego brzmienia stojącego w kontraście do ciemnej atmosfery całej płyty.