Historia

Początki zespołu Coheed and Cambria sięgają wczesnych lat dziewięćdziesiątych. Po rozpadzie grupy Toxic Parents, Travis Stever (wokal, gitara) i Claudio Sanchez (gitara) wraz z Natem Kelleyem (perkusja) i Jonem Carleo (bas) stworzyli Beautiful Loser. Jednak i pod tym szyldem nie działali zbyt długo (podobno pokłócili się o pieniądze za benzynę).

Kolejnym wcieleniem Amerykanów był Shabütie, trio bez udziału Travisa Stevera, które przez pierwszy rok działalności eksperymentowało z różnymi brzmieniami grając punk rocka, indie rocka, rocka akustycznego, funk i heavy metal.

W sierpniu 1996 miejsce Carleo zajął gitarzysta Michael Todd. Specjalnie na potrzeby Shabütie, Todd zaczął grać na basie i, jak mówią, błyskawicznie opanował grę na tym instrumencie. Trzy lata później, wciąż jako trio, wydali swoją pierwszą płytę, a właściwie nieosiągalną już EPkę "Penelope". Wkrótce po tym do zespołu powrócił Travis.

Te lata to nie tylko bardzo produktywny okres w historii zespołu – to także czas, w którym jego członkowie zbyt często i zbyt dużo pili, co negatywnie odbijało się na ich występach. Podczas jednego z nich, gdy w wypełnionej po brzegi sali Sanchez wywrzaskiwał do mikrofonu tekst ballady, Kelley zaczął pakować swój zestaw perkusyjny, co doprowadziło do kolejnego rozpadu zespołu.

Ostatecznie, w 2001 roku miejsce Kelley'a zajął Josh Eppard, a kwartet zmienił nazwę na Coheed and Cambria.

Teraźniejszość

Zespół tworzy czterech muzyków: wokalista i gitarzysta Claudio Sanchez, gitarzysta Travis Stever, basista Michael Todd i perkusista Josh Eppard, a podczas występów na żywo wspomaga ich na gitarze i klawiszach Dave Parker. Czasem zdarza się także usłyszeć któregoś z nich grającego na gitarze hawajskiej czy mandolinie.

Coheed and Cambria wydali trzy płyty, debiutancką "The Second Stage Turbine Blade" w roku 2002, rok później "In Keeping Secrets of Silent Earth: 3", a jesienią 2005 "Good Apollo I'm Burning Star IV, Vol. 1: From Fear Through the Eyes of Madness", która w lutym 2006 trafiła do sprzedaży w Europie.

Ich muzykę często porównuje się do twórczości Rush ze względu na możliwości wokalne Sancheza i na epicki charakter ich kompozycji, a sami muzycy zdają się potwierdzać to na swoim drugim albumie, na którym ostatni utwór zatytułowali "21:13" żartobliwie nawiązując do płyty "2112". "Pojedynki" gitarowe, techniczna precyzja, zwięzłe frazy rytmiczne i skomplikowana struktura ich utworów przywołują także na myśl dokonania Yes, a futurystyczna wizja świata (zwłaszcza bohater mordujący wbrew swojej woli) zawarta na płytach Coheed and Cambrii może kojarzyć się z tematyką "Operation: Mindcrime" Queensryche. Trudno jest ich jednak jednoznacznie zaszufladkować – chyba, że na tej szufladce znalazłyby się obok siebie określenia "metal", "pop" i "punk".

Coheed and Cambria wiele razy koncertowali w Ameryce Północnej wraz z grupami Thursday, Thrice, AFI i Rainer Maria. W lecie 2004 zagrali także trasę koncertową w Europie.

Tak mówią o sobie

"(...) Możecie nazywać naszą muzykę jak wam się podoba, indie rock, emo core, rock fusion – to wszystko i tak oznacza dla nas rock and rolla i to właśnie chcemy wam dać. (...)

Nazywam się Travis i jestem w tym zespole gitarzystą. Grą na gitarze i śpiewaniem dzielę się z naszym wokalistą – to kawał chłopa o nazwisku Claudio Sanchez. Facet ma głos, który sprawia, że Robert Plant i Geddy Lee wściekają się, że w ogóle tej sztuki próbowali. Jego skala jest tak duża, że natychmiast zawstydziłby chłopców z wiedeńskiego chóru. W sekcji rytmicznej grają dwaj wspaniali mężczyźni – Joshua Eppard i Mic Todd. Joshua Eppard jest dla mnie perkusistą numer jeden na świecie i to nie tylko dlatego, że gram z nim w jednym zespole. Po prostu wiem, co tak naprawdę w nim siedzi - przejął to, co najlepsze od perkusistów, którzy są bliscy mojemu sercu. Słyszę w jego grze Stewarta Copelanda, Keitha Moona i oczywiście Johna Bonhama. Tyle, że Josh nie upija się tak często jak to robił pan Bonham, ale mam nadzieję, że sobie prędzej czy później z tym problemem poradzimy. No i jest Mic Todd – cóż mogę powiedzieć? Ten facet jest bez dwóch zdań najlepszym basistą jakiego w życiu spotkałem. A do tego zawsze jest z nim wesoło!

To ja może skończę już te przechwałki i zostawię ocenę wam. W obecnych czasach, gdy tak wiele świetnych zespołów pozostaje niezauważonych, będziemy pracować dla was, słuchacze, i dla naszych kolegów, którzy także tworzą muzykę i próbują przywrócić rockowi energię, którą kiedyś tętnił! Jeśli kochacie muzykę tak mocno jak my, słuchanie Coheed and Cambrii będzie dla was na pewno czystą przyjemnością."

Tak mówią o nich inni

Coheed and Cambria to prawdopodobnie najbardziej wyraziści dyktatorzy nowego rodzaju prog-rockowej opery początków dwudziestego pierwszego wieku. Jednocześnie ich futurystyczne historie, na których opierają swą muzykę, nawiązują do epickiego rozmachu rocka progresywnego lat siedemdziesiątych. Język, którym posługuje się Claudio Sanchez jest jednak dużo bardziej przenikliwy i naturalistyczny niż jakiekolwiek słowa napisane przez klasyków gatunku.

Połączenie punka i metalu w wykonaniu Coheed and Cambrii przypomina wrzucanie psa i kota do jednego worka – powstaje z tego mieszanka agresywnej, naładowanej emocjami muzyki. Wokalista Claudio śpiewa jak szalony Geddy Lee, a towarzyszący mu muzycy umiejętnie wykorzystują własne inspiracje wyznaczając nowe granice punk rocka.

O najnowszej płycie

Najnowsze wydawnictwo Coheed and Cambrii to pierwsza z dwóch płyt zamykających czteroczęściową sagę o dwóch bohaterach, Coheedzie i Cambrii. Nie trzeba jednak znać wszystkich faktów i zdarzeń z wcześniejszych płyt aby w pełni docenić "IV", która jest progrockową operą dorównującą poziomem albumom wydawanym przez Rush czy Queensryche. Jednak najbardziej interesującą rzeczą jest ewolucja brzmienia zespołu, który odchodzi od emocjonalnego punka na rzecz rocka progresywnego i heavy metalu. Ten proces jest widoczny zwłaszcza w otwierającym płytę "Always & Never", a pompatyczne smyczki, dramatyczne stopniowanie napięcia, dynamiczne refreny i podwójne solówki gitarowe, które znajdziemy na tym albumie z pewnością przysporzą zespołowi nowych fanów. Album zamyka czteroczęściowy utwór, który zapewne stanie się mostem łączącym "IV" z kolejnym wydawnictwem zespołu, ale nawet pomijając wielowątkową treść płyty, jest ona spełnieniem heavy metalowych obietnic dostarczającą wspaniałych muzycznych wrażeń.

źródła:

www.coheedandcambria.com

www.wikipedia.org

www.allmusic.com

wywiady z Natem Kelley'm, Morganem Evansem i Travisem Steverem