"W każdym momencie swojego życia trzeba ulec. Często zaczyna się już przy wyborze szkoły, o której decydują rodzice. Byłam zawsze szczera w tym jak i co śpiewam, nie szłam na kompromisy. Mam nadzieję, że ludziom się ta moja szczerość spodoba" - Ania

      Urodziła się w Chełmie, ma 23 lata. Ukończyła szkołę muzyczną I stopnia w klasie kontrabasu. "Chciałam nauczyć się podstaw, od nut przez harmonię, żeby potem umieć dogadać się z innymi muzykami". Jej pierwszym "profesjonalnym" doświadczeniem była współpraca z Andrzejem Smolikiem przy płycie Krzysztofa Krawczyka "Bo marzę i śnię", na której nagrała partie wokalne do ośmiu piosenek. Dziś Smolik wyprodukował jedną z piosenek, która znalazła się na jej pierwszej płycie. Za całość produkcji odpowiadał Bogdan Kondracki, który produkował wcześniej Futro.

     "Od zawsze wiedziałam, że chcę zajmować się muzyką. Autorska płyta to było coś, o czym zawsze marzyłam" - mówi Ania, która sama komponuje i pisze teksty. Oprócz swoich piosenek na płytę wybrała też dwa niezwykłe covery: “Charlie Charlie" A Camp i "Souvenir" -OMD, nagrany wspólnie z Kubą Wandachowiczem z Cool Kids of Death.

    Ania ma lekkość pisania znakomitych piosenek, które - choć skrywają echa najszlachetniejszych tradycji - brzmią zarazem współcześnie i przebojowo. To po prostu zbiór znakomitych, ciepło brzmiących songów, w których znalazło się miejsce na odrobinę soulu, nieco klimatów jazzowych, easy-listeningowe dęciaki i taneczne bujanie. "Melodie zawsze były dla mnie ważne, niezależnie od tego czy śpiewali je ciemnoskórzy wykonawcy z Motown czy młodzi chłopcy z gitarami i grzywkami a'la The Beatles"- mówi. Ostatecznie jednak o wydźwięku całości decyduje unikatowy głos Ani, który nadaje każdej z kompozycji niepowtarzalne piętno. To sposób śpiewania, brzmienie, barwa - od początku przykuwają naszą uwagę. Jej głos skrywa w sobie jakąś tajemnicę. Ma zaskakującą łatwość kreowania nastrojów, wpływania na emocje. To dziś rzadkość. To głos do którego nie przystają dziennikarskie klisze: aksamitny, jedwabisty, pastelowy...

     Ania słucha artystek soulowych - i być może połączenie gorącej zmysłowości, czarnego temperamentu z jej nieco introwertyczną naturą daje paletę barw, którą rozwija śpiewając swoje piosenki. Teksty , ważne - bardzo kobiece, dość intymne, a jednak zrozumiałe dla wszystkich, wobec takiej ekspresji, stają się pretekstem, impulsem do wokalnej opowieści. "...przecież proste "la la la" potrafi być czasem bardziej wyraziste niż tysiące słów..." Posłuchajcie zresztą "Zimy 81"- to jeden z najbardziej poruszających fragmentów płyty zupełnie pozbawiony tekstu. Wydaje się, że płyta ta mieści więcej emocji niż można wyrazić przez czterdzieści minut. Nie dlatego, że to muzyka debiutantki, pełnej zapału, nie przeżartej rutyną, wyzbytej cynicznych kalkulacji. Dlatego, że Ania potrafi wyśpiewać wszystko.

     Ania wkracza na scenę jako dojrzała artystka w pełni młodzieńczych sił. Jej samoświadomość, upór i konsekwencja w działaniu zaskakują, gdy spojrzy się na drobną, nieco nieśmiałą 23-letnią dziewczynę. Ta dojrzałość poparta jest jednak niecodziennym talentem i już można się cieszyć, że nadchodzący rok rozpoczniemy od świętowania narodzin artystki naprawdę dużego formatu.