Peaches, projekt stworzony przez Kanadyjkę Merrill Nisker, to coś o wiele więcej niż tylko intrygująca muzyka, będąca połączeniem punk rocka, rapu, electro i disco oraz niezwykłe teksty "bez hamulców". Peaches to także zjawisko kulturowe - wprawdzie o charakterze niszowym, ale symptomatyczne dla radykalnego odłamu feminizmu, który na seksizm w wydaniu męskim odpowiada jego odpowiednikiem w rodzaju żeńskim. I robi to przy okazji bez ponurego zacietrzewienia, lecz z humorem - często uciekając się do form zbliżonych do kabaretu i burleski.

     Kiedyś coś mgliście podobnego, tzn. obyczajowo prowokacyjnego, uprawiała grupa Plasmatics dowodzona przez Wendy O Williams, która popełniła samobójstwo w 1998 r., tyle że więcej tam było Orwella i markiza De Sade niż kabaretu. "The Teachings Of Peaches" - debiut Peaches w barwach niemieckiej firmy Kitty-Yo (obecnie wznowiony przez XL z dodatkową płytą, zawierającą sporo niepublikowanego wcześniej materiału) wywołał w 2000 r. małą sensację na niezależnej scenie.

     Cztero- i pięciogwiazdkowe recenzje były normą dla albumu, którego autorka, a zarazem bohaterka zdawała się dorównywać carycy Katarzynie Wielkiej swym seksualnym apetytem i brakiem litości dla partnerów, gdy ci zostali już wyciśnięci do ostatniej kropelki. Oczywiście, ten niejako manifest programowy Peaches podany został w szalenie dowcipny sposób, a wszelkie porównania do jej historycznych antenatów traktować trzeba z przymrużeniem oka.