Czy Spytaj milicjanta to powieść punkowa? To pytanie będzie się na pewno pojawiać bardzo często. Nie mam na to jednoznacznej odpowiedzi. Dla jednych taka będzie, ze względu na tło wydarzeń. Rok 1984 - środek największego kontrkulturowego zrywu pokolenia stanu wojennego. Mnóstwo zespołów, zaangażowanych tekstów, kontestacja represyjnego systemu, próba wywalczenia sobie własnej przestrzeni wolności. Dla innych to zapewne po prostu dramat obyczajowy z punk rockiem w tle.

A co ja o tym sądzę? Chciałem, aby była to opowieść wolna od głupich stereotypów na temat środowiska punkowego, utrwalonych w świadomości społecznej jeszcze przez propagandę PRL-u. Chciałem pokazać, że bohaterowie skupieni wokół zespołu Pokuta to ludzie wrażliwi, inteligentni, twórczy i zdeterminowani, by prowadzić małą rewolucję w miarę swoich możliwości. Chciałem pokazać, że poszukiwanie wolności to sprawa zasadnicza. Zresztą nie tylko dla środowiska punkowego. Przez powieść przewijają się przedstawiciele starszej generacji – rodzice uwikłani na różne sposoby w system i na różne sposoby próbujący sobie z tym radzić, co często prowadzi do konfliktu pokoleń. A zatem punkowa czy nie? W moim przekonaniu tak. Pokazuje punk bliski mojemu sercu – pełen szczytnych idei, artystycznego zacięcia i zaangażowany społecznie. Niektóre zdarzenia są inspirowane prawdziwymi sytuacjami, które widziałem lub przeżyłem. Dlatego tak bliscy są mi młodzi bohaterowie tej opowieści. [źródło: mystyc.pl]

Krzysztof Grabowski Okładka miekka, 228 stron