To szczególna pozycja w dyskografii Albionu. Nagrana niemal w oryginalnym składzie jaki uformował się na początku działalności zespołu jeszcze w latach 90-tych. Jak twierdzą muzycy, ich kompozycje zdają się odbiegać od tego co zespół reprezentował kilkanaście lat temu, mimo to brzmienie zespołu zostało zachowane. A to główne dzięki charakterystycznemu wokalowi Anny Batko, która po wielu latach powróciła do składu grupy, grze gitarzysty – Jerzego Antczaka, wzbogacającego utwory dłuższymi partiami solowymi, a także dzięki szczególnemu pulsowi i rytmowi jaki nadają muzyce Albionu dwaj przedstawiciele sekcji rytmicznej – Rafał Paszcz (perkusja) i Paweł Konieczny (gitara basowa). Na płycie nie brakuje przestrzennych dźwięków instrumentów klawiszowych, które dopełniają brzmienie Albionu.

Płyta bogata w warstwie tekstowej, nie pozwala zapominać słuchaczowi o sprawach, które wydają się być oczywiste i nie do uniknienia (gdyż w tekstach utworów nie brak odniesień do śmierci), jednak nie stanowi ona jedynie zbioru okraszonych muzyką słów mających wywołać w słuchaczu poczucie strachu przed tym co i tak ma nastąpić, a raczej afirmację doczesności czy wręcz kpinę z tej, którą autor tekstów nazywa w jednym z utworów LADY DEATH (Panie Śmierć).