Zespół Xposure powstał pod koniec 2012 r. z inicjatywy gitarzysty Filipa Wyrwy (ex-Hipgnosis i Twelve Moons) oraz perkusisty Kuby Pałki (Cinemon, Tourette). Skład zespołu skrystalizował się maju 2013 roku i podjął pracę nad autorskim materiałem.

W lipcu 2013 zespół zagrał swój pierwszy koncert i nagrał album demo "A Taste of Xposure", z którego utwory prezentowane były między innymi w Trójce i Radio PiK.

Muzyka Xposure to mieszanka rocka, hard rocka i bluesa zakorzeniona w twórczości zespołów takich jak Led Zeppelin, Deep Purple czy Jimi Hendrix, ale zagrana w nowoczesny sposób przywodząc na myśl artystów takich jak Jack White, Rival Sons czy Them Crooked Vultures.

W lutym 2014 zespół zorganizował zbiórkę funduszy na nagranie i wydanie debiutanckiej płyty na portalu finansowania społecznościowego wspieram.to. Zbiórka zakończyła się pełnym sukcesem - zebraniem kwoty ponad 9 tys. zł.

Między 22 lutego a 18 marca 2014 Xposure nagrał swój debiutancki album, "The Tides The Waves". Tuż po zakończeniu sesji nagraniowych Kuba Pałka postanowił pożegnać się z zespołem, żeby skoncentrować się na innych projektach.

Na swojej debiutanckiej płycie, zespół zabiera nas w niezwykłą podróż. Od tytułowego hard rockowego mocnego uderzenia, przez funkowe "Venus", którego kolejne części nie pozwolą na brak uwagi, a refreny usiedzieć na miejscu, zeppelinowe "Until The Morning Birds" ze znakomitym solem na perkusji, delikatnie zaśpiewane "Where Do We Come From" z solówką przywodzącą na myśl największych tuzów hard rocka, przez "I Want To Fly" z jazzującą wstawką i szalonymi refrenami, "Step Into My Room", którego wstęp jest tylko przygrywką do solidnego riffu wtłaczającego słuchacza w fotel, a solo bassu ociera się o iście postpunkową stylistykę, aż po "A Better You", które łączy niesamowicie punktualną perkusję, bass grany klangiem z wgryzającym się w głowę riffem i głosem wykrzykującym krytykę konsumpcyjnego świata operacji plastycznych. Na tym nie koniec. W singlowym "As Midnight Spreads", w którym wszystko brzmi aż za idealnie, Agnieszka udawadnia, że nie tylko krzyk przychodzi jej z łatwością. W "People" sekcja rytmiczna natychmiast wprawia nogi w ruch, a "Either" sprawia, że czas zatrzymuje się dookoła, a człowiek zatapia w słowach śpiewanych przez wokalistkę. A gdyby tego wszystkiego było mało, na koniec zespół serwuje swoje opus magnum, ponad siedmio minutowe "Nine Days", brzmiące jak Nine Inch Nails albo Jesus and Mary Chain, z potężną perkusją i basem, baterią rzężących gitar, kosmicznym solo, a na dodatek okraszone znakomitym wokalem. To utwór, który nie pozostawia obojętnym…