Nazwisko tego klawiszowca i wokalisty powinno brzmieć znajomo dla fanów prog-rocka, muzyk ma wszak na koncie współpracę z Yes, Camel i Renaissance, nie wspominając o The Syn i Francisie Dunnery. Jego nowy album - poza ostatnim utworem - różni się od materiału, który Brislin nagrywał ze swoim dawnym zespołem Spiraling. To wielki krok naprzód - bogatszy w emocje, nastrojowy i intymny. Zamiarem Brislina było, by album znalazł się w nurcie określanym jako "cinematic pop", lecz fani prog-rocka od razu potraktowali płytę jako swoją. I mieli rację. Utwory koncentrują się na kojących wokalach Brislina, pianinie i symfonicznych klawiszach, podczas gdy perkusja pojawia się śladowo, lecz wywiera ogromne wrażenie. Czasami pojawia się podobieństwo z opartymi na brzmieniu pianina piosenkami Petera Gabriela. W jednym utworze gościnnie zaśpiewała Annie Haslam. Album to wspaniałe dzieło pełne niezapomnianych melodii, których najlepiej słuchać po zmroku w sprzyjającej do zamyśleń atmosferze.