Jeśli nie lękacie się duchów, upiorów, nieboszczyków, wilkołaków czy zombie, nie boicie się zajrzeć głęboko w oczy śmierci i nie czujecie trwogi przed tym, w co możecie zamienić się po dokonaniu żywota, to ta płyta jest zdecydowanie dla was.

Za projektem Dead Man's Bones ukrywa się dwóch muzyków: wychowany w Rochester w stanie Nowy Jork Zach Shields oraz pochodzący z Kanady Ryan Gosling, aktor nominowany do Oscara. Spotkali się w 2005 roku, kiedy umawiali się w tym samym czasie z dwiema siostrami. Gdy odkryli, iż obaj zafascynowani są duchami, upiorami i innymi monstrami, postanowili stworzyć sceniczny spektakl o miłości w tych niesamowitych kręgach. Powiedzmy, że powstać miało coś między Timem Burtonem, a "Murder Ballads" Nicka Cave'a. Spektakl nie wypalił, bo koszty związane z jego wystawieniem grubo przekraczały możliwości finansowe obu niedoszłych dramaturgów. W to miejsce pojawił się projekt stworzenia czegoś na kształt muzycznego albumu koncepcyjnego. A że obaj młodzieńcy nie mieli pojęcia o muzyce, z pełną determinacją, w ekspresowym tempie, zajęli się nauką gry na różnych instrumentach i przyswajaniem całej historii muzyki rozrywkowej ostatnich 50 lat. Dołączył do nich, jako producent i instrumentalista, Tim Anderson z Imarobot i cała trójka założyła własną firmę Werewolf Heart Records. A to po to, żeby nikt nie kwestionował ich dosyć surowego reżimu produkcyjnego, przypominającego nieco metodę przyjętą przez filmowców z Dogme 95. Do nagrań swego pierwszego albumu Dead Man's Bones pozyskali dziecięcy chór z The Silverlake Conservatory Of Music z Los Angeles. I tak powstała jedna z najbardziej niesamowitych płyt ostatnich lat: w całości poświęcona wspomnianej już tematyce, a jednak bynajmniej nie gotycka, bo muzycznie bardziej kojarząca się z erudycyjnym eklektyzmem Beirut, Joe Henry'ego czy Sufjana Stevensa.

To praktycznie album nagrany na żywo, stosunkowo tanim kosztem, ale na tym polega jego wywołujący dreszcze urok i autentyczna świeżość w odniesieniu do wszelkiego rodzaju współczesnych, neogotyckich produkcji, zwykle utrzymanych w jednolitym, mrocznym nastroju. Shields, Gosling i Anderson poruszają się po rozległym muzycznym terytorium, na którym istnieje miejsce i dla naiwnego doo-wopu czy popu lat '50 ("My Body's A Zombie For You", "Paper Ships"), jak i dla klimatów rodem z wczesnego, gwałtownego Nicka Cave'a ("Dead Man's Bones") czy Joy Division ("Lose Your Soul"). Jednak najbardziej piorunujące wrażenie robią podszyte romantyzmem utwory w rodzaju ballady "Dead Hearts" czy powolnego walca "Buried In Waters", zdecydowanie inspirowane muzyką o wiele starszym rodowodzie. Cały album ma jednak zdecydowanie folkowy sznyt, tyle że suto podlany upiornymi efektami dźwiękowymi i wzbogacony dziecięcymi głosami. Te zaś na dodatek nie zawsze wydają się być anielskim chórem, bo potrafią swoje partie wykrzyczeć przeszywającymi głosami, jak i wydawać iście infernalne odgłosy. Projekt "Dead Man's Bones" to pewny kandydat do miana albumu roku i wielu nieustraszonych słuchaczy z pewnością za taki go uzna.