Niezbyt życzliwe przyjęcie pierwszego albumu "Matinee" (2007) okazało się dla młodego wokalisty z południowego Londynu lekcją, efektem której jest kompletna zmiana kursu w stronę melodyjnego, tanecznego pop-rocka, wróżącego "Everything Is New" znaczący sukces.

Penate - niegdyś ironicznie obwołany epigonem konwencji w latach 80. eksploatowanej przez Style Council i Housemartins - do produkcji drugiego albumu zatrudnił Paula Epwortha, odpowiedzialnego m.in. za płyty Bloc Party, Maximo Park czy Friendly Fires. Rezultat przeszedł najśmielsze oczekiwania wszystkich tych, którzy londyńczyka hiszpańskiego pochodzenia spisali na straty, jako kolejnego rozpuszczonego dzieciaka z wyższej klasy średniej, usiłującego zrobić karierę na indie-rockowej scenie.

"Everything Is New" jednomyślnie został uznany za jedną z najsympatyczniejszych niespodzianek 2009 roku. Ze swymi melodyjnymi, doskonale brzmiącymi melodiami i tanecznymi rytmami - przywodzącymi na myśl tak single The Cure z pierwszej połowy lat 80., jak i zorientowaną na kluby propozycję rockową młodego pokolenia spod znaku Franz Ferdinand - drugi album Penate'a robi doskonałe wrażenie oraz imponuje bogactwem rockowo-klubowych klimatów, w jakie tu i ówdzie wplecione zostały elementy afro-beatu czy latynoamerykańskich polirytmów nasuwających na myśl Santanę z dawnych lat. Wyróżnia się na płycie utwór "Let's All Die" inspirowany - jak mówi sam Penate - widokiem roztańczonego marszu pogrzebowego w Nowym Orleanie, który sam w sobie wydał mu się raczej celebracją życia niż żałobnym konduktem.

Cały album - mimo kilku melancholijnych piosenek - tchnie optymizmem i emanuje pozytywnymi wibracjami. Staranny wybór utworów i nieskazitelna produkcja sprawiają, iż nie ma tu ani jednego słabego momentu.