58-letni dziś piosenkarz pochodzący ze Szkocji, w Polsce znany był raczej węższemu kręgowi koneserów, którzy wysoko cenili sposób, w jaki łączył on swą rodzimą tradycję folkową z bluesem, jazzem, rockiem i elementami muzyki z różnych krajów i kontynentów. Jest on także postacią, którą od samego początku kariery – a ta rozpoczęła się w roku 1968 – mieli w ogromnym poważaniu muzycy tak różni, jak Eric Clapton, David Gilmour, Phil Collins, tragiczny bard Nick Drake czy członkowie amerykańskiej grupy The Band. DVD "The Apprentice In Concert", opatrzone uzupełniającą informacją "Featuring Dave Gilmour", przypomina promujący album "The Apprentice" koncert Martyna z 1990 roku.

     Tak naprawdę złożony z 13 utworów repertuar zarejestrowany w The Shaw Theatre mniej więcej po równo zawiera piosenki tak z "The Apprentice" (1990), jak i z wcześniejszego "Piece By Piece" (1986). W tej małej próbce twórczości Martyna, jaką jest DVD "The Apprentice In Concert", niespodziewanie dobrze uchwycony został niepowtarzalny styl wokalisty, trochę poetycki i trochę rubaszny, miejscami pełen zadumy i melancholii, a miejscami nasycony energią i humorem. Martyn zadziwić może stylową surową interpretacją bluesa z akompaniamentem jedynie gitary akustycznej ("Easy Blues") czy własną wersją napisanego specjalnie dla Claptona utworu "May You Never", a chwilę później zahipnotyzować atmosferycznymi, jazzującymi brzmieniami bluesowej ballady "Never Let Me Go" czy dla kontrastu mrocznymi i dusznymi rytmami "Johna Wayne’a", jakby nieco wyjętymi z rockowego katalogu Johna Cale’a. A jeśli ktoś wsłucha się dobrze choćby w "Sapphire" czy "One World", zrozumie, u kogo uczył się łączenia rocka i jazzu z tzw. muzyką świata Sting – bez wątpienia najbardziej pojętny uczeń Martyna.